Home sweet home

Goedemorgen allemaal vanuit... Nijmegen! Om 4.00 uur 's ochtends, want natuurlijk hebben we een jetlag. Bart doet nu nog een poging om te slapen, maar ik heb het even opgegeven. Gefrustreerd in bed liggen, daar heb je ook niks aan. Dit is het laatste verslag dat ik schrijf van onze Nieuw-Zeelandreis. Ik wou toch nog even vertellen hoe het is afgelopen allemaal.

Onze laatste verblijfplaats in Nieuw-Zeeland was Christchurch. Zoals de meeste van jullie waarschijnlijk wel weten is het centrum van Christchurch in februari 2011 zwaar getroffen door een aardbeving waarbij 185 mensen zijn omgekomen. Wat de meeste mensen niet weten is dat Christchurch veel vaker met aardbevingen te maken heeft. Zo zijn er tussen 2010 en 2012 minstens vijf aardbevingen geweest. Ik vond die 2 nachten slapen al een beetje eng, maar zoveel mensen wonen daar hun hele leven!

Het hotel in het centrum waar onze reisorganisatie altijd boekte was met de grond gelijk gemaakt sinds de aardbeving en dus verbleven we in een buitenwijk, die nu helemaal upcoming was, omdat het een van de weinige wijken is die maar weinig schade heeft opgelopen en waar nog veel winkels te vinden zijn. Het is daar daarom ook erg druk en elke dag zijn er files. En ik kan je vertellen dat ik zeer weinig files ben tegengekomen in Nieuw-Zeeland.

Christchurch heeft veel mooie oude gebouwen in een heel typische bouwstijl, die ik niet zo goed kan omschrijven. Helaas zijn het natuurlijk die oude gebouwen die een aardbeving vaak niet overleven. Daarom zag je overal in de stad oude gebouwen in de steigers staan en op de grond stonden vaak de kopstukken van torentjes, die er voor de zekerheid af waren gehaald. Een raar gezicht. Christchurch heeft ook een oude kathedraal en de inwoners proberen die uit alle macht te behouden, maar sinds de regering i.p.v. het stadbestuur over de wederopbouw gaat, ziet het ernaar uit dat ze de restanten gaan afbreken en iets nieuws gaan bouwen. Het is een pure geldkwestie.

Dirk, onze van oorsprong Belgische chauffeur op het Zuidereiland, woonde in Christchurch en gaf samen met zijn Nieuw-Zeelandse vrouw een korte rondleiding. In het oorspronkelijke centrum konden we niet komen, want dat is allemaal afgesloten met hekken. Het ziet er van een afstand uit als een oorlogsgebied met allemaal kapotte gebouwen. Ze zijn nog steeds bezig met het opruimen. In plaats van de winkels in het centrum, hebben ze nu iets nieuws bedacht: Containercity. In de stad zijn een aantal containers bij elkaar geplaatst en gepimpt tot kleine winkels. Het ziet er heel hip uit.

De volgende dag was onze allerlaatste volledige dag in Nieuw-Zeeland en op het programma stond één van de beste excursies: de walvisexcursie! Daarvoor moesten we wel eerst 3 uur naar het noorden naar Kaikoura rijden. Voor het eerst reden we door een gebied dat zo vlak was als Nederland. Heel raar. Gelukkig werd het dichterbij Kaikoura weer wat vetrouwder met heuvels die werden bedekt met gele bloemetjes. Die plant is een plaag voor Nieuw-Zeeland, zegt men, maar het geeft wel een heel mooi gezicht.

Tijdens de ochtendkoffie in Kaikoura werd afscheid genomen van Dirk, onze chauffeur. Eén van onze reisgenoten had een mooie afscheidswoordje geschreven en Dirk was zeer ontroerd. Wat kun je toch hecht worden met mensen in 30 dagen. We zijn deze reis meerdere malen gecomplimenteerd dat we zo'n fijne en leuke groep waren en dat was natuurlijk ook zo! ;-)

's Middags gingen we op de boot en de oceaan op, op zoek naar interessant zeeleven. En natuurlijk hadden wij, ook wel bekend als de lucky group, weer geluk met alle omstandigheden. Het wolkendek was zojuist helemaal opengetrokken en de zon scheen alsof het een lieve lust was en bovendien was de oceaan zo stil, dat het onze reisbegeleider en de begeleiders van de excursie zeer verbaasde. Ideale omstandigheden voor een boottochtje op zee en mooie foto's dus.

We voeren naar de plek waar ze die ochtend nog een walvis hadden gespot. We zochten trouwens naar de spermwhale. Die heet in het Nederlands potvis volgens mij. De reden dat ze in het Engels spermwhale heten is, omdat men ooit op het idee kwam om het gigantische voorhoofd van een dode spermwhale open te snijden en een stroperige witte substantie aantrof die aan een ander bekend goedje deed denken. Maar dat is dus niet het sperma van de walvis, want vrouwtjeswalvissen hebben dat spul ook in hun voorhoofd. Wat het wel precies is weet ik niet meer, want die gast op die boot lulde aan een stuk door en ik was afgeleid door wat we net gezien hadden.

Een walvis! Helaas dook ie net weer onder water en kregen we te horen dat het vanaf dat moment een kwestie van wachten was. Misschien 30 minuten, misschien 50. Maar nee, speciaal voor de lucky group, dook de walvis al 5 minuten later weer boven water. Ongebruikelijk, maar waar! Vervolgens bleef ie minstens een kwartier lekker ronddobberen en zuurstof opslaan voor z'n volgende duik. We hebben mooie foto's gemaakt, maar eerlijk gezegd ziet het eruit alsof er een gigantische frikandel in het water drijft. Het wachten was op het moment dat ie weer onderdook, want dan komt z'n staart zo mooi uit het water omhoog en dat is precies de foto die iedereen wil hebben. En ik heb 'm! Met mooi reflecterend zonlicht op de staart. Ik lijk wel een pro! :P

Walvis weg. Op naar het volgende onderdeel. Dat duurde niet lang. Dolfijnen! Het waren donkergestreepte of witgestreepte, dat weet ik niet meer. Maar ze waren leuk! Hysterisch als ik word van wildlife, stond ik natuurlijk weer 'kijk, kijk!' en wauw!' te schreeuwen als een kind van vijf, terwijl ik probeerde een van die beestjes vast te leggen op foto. Bijna onmogelijk, want die beesten zijn snel joh! Dus eerst 25 foto's gemaakt van mooi blauw water en uiteindelijk heb ik me toch een paar mooie plaatjes geschoten. Springende dolfijnen, ja ja, het kan zo in een natuurtijdschrift! Nee, maar echt, dolfijnen zijn zo leuk. Ze komen uit zichzelf naar de boot en zodra die harder gaat varen, gaan zij ook harder zwemmen en nog meer toeren uithalen. Geweldig! Het lijkt mij onnodig om nog te vermelden dat die excursie voor iedereen wel geslaagd was. ^ ^

Voldaan reden we weer 3 uur naar Christchurch terug, waar we met de hele groep samen zouden eten. Een afscheidsgedicht door dezelfde getalenteerde reisgenoot voor onze reisbegeleider en onze reisbegeleider had voor iedereen een persoonlijke afscheidskaart geschreven. Hartstikke leuk allemaal.

De volgende dag reden we naar het vliegveld van Christchurch. Eén van onze reisgenoten vloog naar Wellington om de reis nog iets te verlengen en de rest vloog naar Auckland. Je moet trouwens eens het veiligheidsfilmpje van Air NZ opzoeken, helemaal in Lord of the Rings stijl, erg grappig. In Auckland namen we afscheid van onze reisbegeleider. Een en al liefde mensen! En daarna nog van een andere reisgenoot, die nog een week naar Fiji ging. De rest vloog naar Kuala Lumpur en daarna naar Amsterdam. Van het hotel in Christchurch tot ons huisje in Nijmegen, zijn we minstens 33 uur bezig geweest met reizen. En da's geen pretje mensen. Maar dankzij wat uurtjes slaap in het vliegtuig, voelden we ons nog niet echt moe. Dat kwam pas rond etenstijd. Ik heb Bart in de avond nog nooit zien vechten tegen de slaap, maar nu, haha! Dus om half 8 was het echt bedtijd en nu zit ik hier, een soort van wakker.

Mensen, het was echt een superreis! Het woord vakantie laat ik even achterwege, want door het drukke programma kun je het dat niet echt noemen. Maar we hebben zoveel mooie dingen gezien en leuke dingen gedaan. Er waren zoveel eerste keren voor mij deze reis: eerste keer buiten Europa, eerste keer Nieuw-Zeeland, eerste keer een groepsreis, eerste keer in een helikopter, eerste keer op een gletsjer, eerste keer wildlife enzovoort, enzovoort. Als je van schitterende natuur houdt en actief bent ingesteld, dan is dit een geweldige reis. Als je dan ook nog een heel dikke portemonnee hebt, dan kun je je lol helemaal niet meer op. Iedereen nog bedankt voor de leuke reacties! Ik zeg: op naar de volgende reis!